Pejzaże, które namalowała "Moja struna" piórem H. Pilarskiej...

To już ostatnia niedziela zimnego lutego. Podejrzewam, że marzec i kwiecień mogą być jeszcze kapryśne, ale dzisiaj za oknem świeci słońce, a niebo jest jasnoniebieskie, więc nie ma co narzekać na pogodę. Jeśli dysponujecie wolną chwilą, to zapraszam na Blogowe spotkanie literackie. Wczoraj post dotyczył tomu powieści Krew na śniegu (autor: Jo Nesbø ), a dziś będzie twórczość poetki: Moja struna Heleny Pilarskiej. Książka została wydana w 2014 roku przez Regionalne Stowarzyszenie Literacko-Artystyczne w Policach.
Ilustracje pochodzą ze zbiorów autorki.

Kilka słów o poetce...

Helena Pilarska – poetka, członkini Regionalnego Stowarzyszenia Literacko-artystycznego w Policach, nie są jej obce również sztuki plastyczne. Przygoda z poezją artystki rozpoczęła się w 2003 roku. Zdobyła wtedy pierwszą nagrodę w konkursie im. K. I. Gałczyńskiego. Była nagradzana również w kolejnych edycjach wcześniej wspomnianej inicjatywy. Zdobyła też wyróżnienia w konkursach im. Jana Pocka w Lublinie, O laur Orła Białego w Łodzi oraz nagrodę w konkursie M.A.K w Szczecinie.

Ilustracja: Adrianna Rauhut. 

Poezja Heleny Pilarskiej jest delikatna, przepełniona malowniczymi krajobrazami dni minionych, obecnych, a może i nawet przyszłych, gdy Po czystej tafli błękitnego nieba/ gromadnie śmigają jaskółki/ i kreślą swojej mowy parabole. (…) w towarzystwie tych wierzb/ co rosły nad rowem/ pomiędzy nimi wprost z podwórka/ droga na gościniec/ i rozległe pola/ aż po najdalszy horyzont/ otwarta (…). W utworach z tomu Moja struna pojawia się codzienność w ciepłych barwach (szczęście, miłość, bliskość) oraz zimnych (pustka, samotność, tęsknota). Do utworów lirycznych, które zwróciły moją uwagę należą: Moja struna, Dylemat, Taki dzień, Wiersz wdowy, Zamiast listu, Ten list..., W snach szukam, Jeszcze..., Odnaleźć siebie, Rym nie rym.

Teraz żegnam się z Wami i życzę miłej niedzieli. Może i Wy zajrzycie do pejzaży , które namalowała Moja struna piórem Heleny Pilarskiej.